NADAR

Iedereen heeft wel een meisje of jongen in de klas die zich schuil houdt, iemand die geen woord zegt en geen opvallende bewegingen maakt.
Iemand die er niet bij hoort, omdat hij of zij er simpelweg niet tussen past. Maar die jongen, of dat meisje zij zitten niet doelloos voor zich uit te staren, ze denken en bedenken. In mijn klas was ik dat meisje, stil en on opvallend. Ik zat achterin de klas, en was ik er niet dan miste niemand me. Het was goed, zo moest het zijn. Tot ik op een gegeven moment de eenzaamheid tegen kwam, een gevoel dat zich aan je vast klamt. Je komt er met geen mogelijkheid meer van af. Het knaagde aan me, het veranderde me. Voor het eerst in 9 jaar maakte ik geluid, je had de gezichten moeten zien van de mensen om me heen. Ze waren verrast, en een beetje geschrokken. Ik had nog nooit zo hard gelachen, iedereen keek me aan. Ze konden me niet langer ontkennen, dus was ik niet langer alleen. Maar ondanks die nieuwe vrienden, en ondanks mijn geluid. Zit ik het liefste stil in een hoekje, te denken en te bedenken wat ik schrijven wil.